vəfa

is. <ər.> Sözünün üstündə durma; borcunu, təəhhüdünü yerinə yetirməkdə möhkəmlik; səbat, etibar. Gördük bəyü bəyzadələrin yoxdu vəfası; Çox-çoxdu cəfası. M. Ə. S.. // Məhəbbətdə sədaqət. Rəqib qılsa cəfa, mən vəfa, vəli şadam; Ki, yaxşı yaxşıya uğrar, yaman yamana yetər. F.. Vəfa rəsmin tutub gəl, ey pəri, cövrü cəfadan keç. S. Ə. Ş.. Xəzana meyl elədi, almadı vəfa nəzərə; Yetişdi bülbülə çox-çox qəmü cəfası gülün. Natəvan.

◊ Vəfa etmək – yetişmək, çatmaq kifayət etmək. Ömrü vəfa etmədi.